دست‌کم ۱۰ زن در مصاحبه‌های جداگانه به افغانستان اینترنشنال گزارش داده‌اند که در هنگام بازداشت از سوی اعضای طالبان مورد تجاوز یا آزار جنسی گرفته‌اند. از این شمار، هشت زن گزارش داده‌اند که به آن‌ها تجاوز شده و دو زن دیگر گفته‌اند که طالبان در جریان بازجویی، از بدن برهنه‌ آن‌ها فیلم  و عکس گرفته‌اند.

شماری از زنان گفتند این آزار و اذیت یا تجاوز جنسی در حالی روی داده است که زندانبان‌ها با موبایل خود از صحنه تجاوز فیلم می‌گرفتند یا در سلول‌هایی که آنان زندانی بودند دوربین‌هایی نصب شده که توسط اداره تنظیم امور زندان‌های طالبان بررسی می‌شود.

ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل برای افغانستان تایید کرد که از این موضوع جدی آگاه است و روی آن کار جریان دارد.

احمدضیا سراج، رئيس پیشین امنیت ملی افغانستان تایید کرد که در دوره کار او در سلول‌های ریاست ۴۰، ریاست ۹۰ و استخبارات ولایت کابل دوربین نصب کرده بودند.

او گفت این دوربین‌ها به درخواست و کمک جامعه بین‌المللی نصب شد و بخش حقوق بشر یوناما، صلیب سرخ و سفارت امریکا هر چند ماه نظارت می‌کردند تا مطمین شوند که زندانیان توسط کارمندان امنیت ملی شکنجه نمی‌شوند.

آقای سراج گفت فعلا دسترسی نهادهای بین‌‌المللی به این کمره‌ها قطع شده و نمی‌داند دوربین‌ها فعال هست یا خیر.

ضیا سراج گفت طالبان از این تاکتیک برای درهم شکستن روحیه زنان استفاده می‌کند تا آن‌ها را وادار به سکوت کند.

زنان قربانی که در این گزارش شهادت داده‌اند، نقش‌های فعالی در جامعه افغانستان داشتند. از جمله، معلم، کارمند بخش پزشکی، دانشجو، فعال مدنی، مدل و تولیدکننده محتوای شبکه‌های اجتماعی بودند. این زنان باور دارند که به دلیل نقش اجتماعی‌شان مورد هدف قرار گرفته‌اند. با این حال یک پزشک بخش نسایی ولادی در کابل گفت هر ماه دستکم دو الی سه قضیه تجاوز جنسی برای آزمایش بارداری به شفاخانه‌ای که او در آن کار می‌کند، مراجعه می‌کند.

این پزشک که نام او و نام شفاخانه‌ای که در آن کار می‌کند به دلایل امنیتی فارش نمی‌شود، گفت که عمدتا قربانیان تجاوز جنسی که به شفاخانه مراجعه می‌کنند از روستاهای دوردست در ولایت‌ها می‌آیند و اکثر آنان زیر سن ۱۸ قرار دارند. ‌

این متخصص نسایی ولادی گفت که براساس پالیسی رسمی شفاخانه نمی‌تواند به زنان در زمینه سقط کودکان‌شان کمک کند، اما آزمایش بارداری آن‌ها را انجام می‌دهد.

قربانیان پس از این حوادث با پیامدهای جسمی و روانی جدی مواجه شده‌اند. برخی از آنان هنوز علائم شکنجه را بر بدن خود دارند و برای مقابله با فشارهای روانی ناچار به مصرف داروهای اعصاب شده‌اند. دستکم چهار نفر گفتند بعد از تجاوز جنسی سعی کرده‌اند به زندگی خود پایان دهند و با افکار خودکشی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

بتول حیدری، روان‌پزشک و متخصص در درمان آسیب‌های روانی ناشی از تجاوز جنسی، در گفت‌وگو با افغانستان اینترنشنال گفت بزرگترین ترس قربانیان بعد از تجاوز، باردار شدن از طالبان است. خانم حیدری که با دستکم هشت قربانی تجاوز جنسی طالبان کار کرده، می‌گوید قربانیان بعد از تجاوز ترومای شدیدی را سپری می‌کنند و ترس از بارداری، آزمایش بارداری و سقط جنین یک چالش بزرگ برای آنان است.

وی گفت که بسیاری از زنان، به ویژه دختران جوان، پس از تعرض جنسی، به‌جای تمرکز بر دردهای جسمانی ناشی از شکنجه، از بارداری و احتمال آبستن شدن توسط طالبان هراس دارند. خانم حیدری تأکید کرد که به شماری از مراجعین خود کمک کرده است که به کمک پزشکان محلی به‌طور غیررسمی جنین را سقط کنند. او گفت سقط جنین، بخش مهمی از فرایند درمان مراجعینش بوده است.

علاوه بر آسیب‌های جسمی و روانی، پیامدهای اجتماعی این تجاوزها نیز تأثیر مخربی بر زندگی قربانیان داشته است. دو زن قربانی گفته‌اند که پس از وقوع این فجایع، همسرانشان از آن‌ها جدا شده‌اند. یک زن دیگر نیز گفت که همچنان در تلاش است تا همسرش درک کند که او قربانی شرایطی بوده که کنترولی بر آن نداشته است. یک جوان ترنس قربانی تجاوز گفت خانواده‌اش او را طرد کرده است.

این گزارش نتیجه گفت‌وگو با ده‌ها زن قربانی خشونت طالبان، پزشکان، فعالان حقوق بشر و کارشناسان امنیتی است. از میان قربانیان تجاوز و آزار جنسی طالبان که تعدادشان نزدیک به ۲۰ نفر بود و با آن‌ها گفت‌وگو کردیم، تنها ۱۰ نفر حاضر شدند روایت‌هایشان منتشر شود. باقی به دلایل امنیتی از انتشار روایت‌های خود خودداری کردند.

«محتسبان طالبان بعد از تجاوز و شلاق، چوب را به مقعدم فرو کردند»

محتسبان امر به معروف و نهی از منکر طالبان در هرات روز جمعه، دوم قوس ۱۴۰۳ خورشیدی (۲۲ نوامبر)، میوند (نام مستعار)، دانشجوی ۲۳ ساله دانشگاه دولتی هرات، را بازداشت کردند.

در نامه جلبی که یک نسخه آن به افغانستان اینترنشنال رسیده است، دیده می‌شود که آمریت امر به معروف و نهی از منکر یکی از ولسوالی‌های هرات در تاریخ دوم قوس ۱۴۰۳ این دانشجو را به منظور «اصلاحات» جلب کرده است. در پایین نامه مولوی عبدالرحیم نوری، وارسی‌کننده امر به معروف و نهی از منکر طالبان، امضا کرده است.

میوند می‌گوید در بازداشتگاه اداره امر به معروف، او به‌دلیل «صدای زنانه» و رفتارهایی که طالبان «غیرمردانه» می‌دانستند، به‌شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفته است.

محتسبان طالبان او را ساعت ۹ صبح بازداشت کردند و تا شام روز جمعه، دوم قوس، در بازداشتگاه ماند.

وی گفت که نزدیک به ساعات پایان روز، سه محتسب امر به معروف پس از شلاق‌زدن و شکنجه، به او تجاوز کرده و از چوب برای آزار جنسی استفاده کردند. او گفت این سه محتسب «می‌خواستند چوب را داخل مقعدم کنند.» این شکنجه باعث جراحات شدید و خونریزی شد که او را ناچار به بستری‌شدن در شفاخانه حوزوی هرات کرد.

در ویدیوها و عکس‌هایی که به افغانستان اینترنشنال فرستاده شده است، جای شلاق بر بدن میوند دیده می‌شود.

این جوان ترنس گفت علاوه بر شکنجه طالبان، او پیوسته از سوی برادر بزرگ خود مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد. به گفته او، برادرش بارها تصمیم گرفته است او را بکشد و از خانه بیرون کند.

میوند در ادامه می‌گوید که خانواده‌اش، به‌جز مادرش، او را طرد کرده‌اند. به گفته او، درد جسمانی ناشی از خشونت‌ها درمان‌شدنی است، اما طرد شدن از سوی خانواده و نادیده گرفته شدن به‌عنوان یک انسان، زخمی است که هرگز درمان نخواهد شد.

شهادت قربانیان نشان می‌دهد که رفتاری که میوند تجربه کرده است، یک مورد نادر و استثنایی در حکومت طالبان نیست. شهادت یک کارمند پزشکی ۲۲ ساله در مزار شریف، در شمال افغانستان، نشان می‌دهد که او حدود ۴۰ روز قبل از این جوان ترنس، تجربه درناکی از تجاوز گروهی را از سر گذرانده است.

«می‌گفتند که اگر صدایت را بلند کردی آبرویت را می‌بریم»

زمانی که زلیخا (نام مستعار) به هوش آمد، نیمه‌شب بود. او در اتاقی تاریک، با خونریزی شدید، تنها بود. آخرین چیزی که به یاد داشت، ضربه‌ای از قنداق اسلحه بر سرش بود، وقتی که مردان مسلح او را در راه بازگشت از کار بی‌هوش کرده و داخل موتر شیشه‌سیاه انداختند.

زلیخا، ۲۲ ساله، در بخش تبلیغات محصولات پزشکی در شفاخانه‌ها و کلینیک‌های نسایی ولادی مزار شریف کار می‌کرد. او پس از فراغت از مکتب، کار خود را در این حوزه آغاز کرده بود. اما در دوران طالبان، بارها از سوی اعضای این گروه تهدید شده بود که نباید از خانه بیرون برود.

زلیخا می‌گوید: «آن‌ها می‌گفتند پدر و برادرت چرا کار نمی‌کنند که تو مجبور به بیرون رفتن می‌شوی؟» او همچنین اضافه می‌کند که گاهی اوقات رنجرهای طالبان او را در مسیر خانه تا محل کار تعقیب می‌کردند: «وقتی که رنجر طالبان از پشتم می‌آمد، وحشت‌زده می‌شدم. اما به خانواده‌ام چیزی نمی‌گفتم تا آن‌ها هم نگران نشوند و مانع رفتنم به کار نشوند.»

در ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۴، مثل هر روز دیگر، زلیخا از خانه خارج شد تا به محل کار خود برود. ناگهان خودرویی با شیشه‌های دودی کنار او توقف کرد. مردان مسلح نقاب‌پوش با قنداق اسلحه بر سر او کوبیدند و پس از بی‌هوش کردنش، او را با خود بردند.

زلیخا می‌گوید: «وقتی به هوش آمدم، خود را در اتاق ناشناس یافتم. تنها بودم و خونریزی شدیدی داشتم.» او در همان زمان از خونریزی شدید غیرمعمول خود پی برده است که به او تجاوز شده است.

او به یاد می‌آورد که دو مرد وارد اتاق شدند. وقتی زلیخا از آن‌ها پرسید که چرا او را آورده‌اند، آن‌ها پاسخ دادند: «شما فاحشه‌ها کشور را خراب کرده‌اید.»

زلیخا می‌گوید: «بارها از زندان‌بان‌ها خواستم که برایم نوار بهداشتی بیاورند، اما هیچ توجهی نکردند. یک بار دیگر نیز به من قرص‌هایی دادند که بعد از خوردن آن‌ها بی‌هوش شدم. نمی‌دانم در این مدت چه اتفاقی برایم افتاده است.»

او به یاد دارد که چندین بار او را به اتاقی دیگر بردند، با شلاق بر کمر، ران‌ها و پاهایش زدند و بار دیگر به او تجاوز گروهی کردند. طالبان همچنین از این تجاوزها فیلم‌برداری کرده و تهدید کردند: «اگر به این موضوع دامن بزنی، فیلم را پخش می‌کنیم و آبرویت را می‌ریزیم.»

زلیخا می‌گوید: «در آن لحظات از شرم می‌خواستم بمیرم. هرچه جیغ می‌زدم، آن‌ها مرا فاحشه خطاب می‌کردند و دشنام می‌دادند.»

پس از چهار روز، زلیخا را به اتاق بردند که مردی مسن در آن نشسته بود. او می‌گوید: «مرد، برخوردی خشن داشت. او مرا مجبور کرد بر روی اوراقی امضا کنم و هشدار داد که دیگر سر کار نمی‌روی و حجاب اسلامی را رعایت می‌کنی.»

زلیخا همچنین روایت می‌کند که مرد مسن در جریان بازجویی زلیخا در مورد اینکه چرا حجاب مورد نظر این گروه را رعایت نکرده است، چاقویی از جیبش بیرون آورد، موهای او را با آن برید و سپس موهای بریده‌شده را به دست زلیخا داد.

او تصاویری از موهای بریده‌شده‌اش را به افغانستان اینترنشنال ارسال کرده است.

زلیخا گفت طالبان از او تعهد گرفت که دیگر سر کار نخواهد رفت و سپس او را در دشتی دورافتاده رها کردند. زلیخا می‌گوید: «مرا در دشت انداختند. پاهایم توان راه رفتن نداشت. دقیق نمی‌دانم چقدر راه رفتم تا به یک جاده رسیدم. جاده‌ای که هیچ موتری از آن عبور نمی‌کرد. سرانجام یک تاکسی عبور کرد. آن را متوقف کردم و از راننده خواهش کردم تلفنش را به من بدهد. به پدرم زنگ زدم.»

اکنون با گذشت حدود چهار ماه از این رویداد، زلیخا هنوز با پیامدهای روانی ناشی از تجاوز جنسی دست‌وگریبان است. او می‌گوید در این مدت پیوسته با افکار خودکشی دست و پنجه نرم کرده و یکبار تلاش کرده است با خوردن مقدار زیادی از دارو، به زندگی خود پایان دهد. تلاش زلیخا برای خودکشی باعث شد نیمی از بدن او فلج شود.

«خواستند همکاری کنم و جلوی تظاهرات را بگیرم»

صدیقه (نام مستعار)، زنی ۴۶ ساله و کارمند پیشین وزارت امور زنان، روایت می‌کند که هنوز هم هنگام صحبت درباره خشونت جنسی که در زندان طالبان تجربه کرده، به لرزه می‌افتد. او می‌گوید: «همین حالا، مثل کسی که داخل یخچال گذاشته شده باشد، دست‌هایم می‌لرزد. شما تصور کنید در آن لحظه چه حالی داشتم.»

او توضیح می‌دهد که در زندان ریاست استخبارات طالبان، واقع در سرک وزارت امور خارجه کابل، جوانی که لباس‌های او را از تنش بیرون کرد، هم‌سن فرزندش بوده است.

صدیقه از ارائه جزئیات بیشتر درباره خشونت جنسی خودداری کرد اما تأکید داشت که طالبان به‌طور عمدی و سیستماتیک تلاش می‌کنند زنان فعال در جامعه را «سرافکنده» و «بی‌آبرو» کنند. او که بیش از ۲۰ سال در وزارت امور زنان فعالیت داشته، می‌گوید طالبان از زنان زندانی فیلم‌های برهنه و تجاوز تهیه می‌کنند تا آن‌ها را از حضور در جامعه و سخن گفتن با مردم بازدارند.

او تأیید کرد که طالبان به او هشدار داده‌اند: «اگر به فعالیت خود ادامه بدهی، این فیلم را در فضای عمومی منتشر خواهیم کرد.»

صدیقه نمی‌داند این فیلم‌ها در کجا نگهداری می‌شوند اما باور دارد که طالبان از این ویدیوها به‌عنوان ابزاری برای سرکوب زنان استفاده می‌کنند.

صبح روز ۱۲ آگست ۲۰۲۳، طالبان به خانه صدیقه در کابل یورش بردند. صورت او را با پارچه‌ای سیاه پوشاندند، دستانش را دستبند زدند و او را به ریاست استخبارات کابل منتقل کردند.

در آن روز، چندین گروه اعتراضی زنان تصمیم گرفته بودند به مناسبت دومین سالروز تسلط طالبان بر افغانستان، در مقابل دفتر نمایندگی سازمان ملل متحد (یوناما) در کابل تظاهرات برگزار کنند. صدیقه می‌گوید طالبان از او خواستند با نمایندگان این گروه‌های اعتراضی تماس بگیرد و از آن‌ها بخواهد تظاهرات را لغو کنند. طالبان تهدید کردند که اگر تجمعی برگزار شود، او را خواهند کشت.

او یادآوری می‌کند که در جریان بازجویی و شکنجه، طالبان مکرراً از او می‌پرسیدند که از کدام کشور خارجی پول می‌گیرد و تحت فرمان کدام دولت است. صدیقه پاسخ داده بود که تنها به خاطر نقض حقوق خود اعتراض کرده و از هیچ کشوری دستور نمی‌گیرد.

صدیقه توضیح می‌دهد که شکستگی و خونریزی شدید بینی‌اش در اثر شکنجه باعث شد طالبان او را به شرط ضمانت آزاد کنند. او با ضمانت شش نفر، قباله حویلی (سند خانه)، و پذیرش نظارت خانگی دو ماهه آزاد شد.

با این حال، آزار طالبان پایان نیافت. صدیقه تصاویری را به افغانستان اینترنشنال ارسال کرده است که نشان‌دهنده آثار شکستگی بینی‌اش است.

او به یاد می‌آورد که طالبان در هر زمان از روز یا شب به خانه‌اش می‌آمدند تا مطمئن شوند او در خانه است. در یکی از این بازدیدها، یکی از اعضای طالبان با سرنیزه سلاح کلاشنیکف به گردن او حمله کرد که باعث بریدگی و خونریزی شدید شد. افغانستان اینترنشنال تصاویری از این جراحت دیده است.

«مقام معارف طالبان گفت می‌توانم همه خانواده‌ات را بکشم»

تجاوز اعضای طالبان تنها در چهاردیواری زندان‌ها، محدود نمی‌ماند. شهادت گلناز (نام مستعار)، ۳۴ ساله، معلم زن در ولسوالی دهدادی ولایت بلخ، نشان می‌دهد که یک مقام آمریت معارف طالبان با استفاده از موقف دولتی و تهدید به کشتار یک زن را قربانی تجاوز جنسی کرده است.

در ۲۳ اسد ۱۴۰۰، هنگامی که نیروهای طالبان وارد شهر مزارشریف شدند، گلناز، معلم در یکی از مکاتب ولسوالی دهدادی بود. علی‌رغم سقوط جمهوری اسلامی افغانستان، او به کار خود ادامه داد و تصمیم گرفت از دستورالعمل‌های سخت‌گیرانه طالبان درباره پوشش زنان پیروی کند.

گلناز مانند دیگر معلمان زن، مطابق با قوانین سخت‌گیرانه وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان لباس می‌پوشید. او از سر تا پا خود را می‌پوشاند و تنها چشمانش نمایان بود. حتی از دستکش استفاده می‌کرد تا هیچ بخشی از بدنش دیده نشود و برای پوشاندن صورت خود از ماسک استفاده می‌کرد.

با این حال، گلناز می‌گوید مزاحمت‌ها زمانی آغاز شدند که نقیب‌الله مخلص، که در آن زمان به‌عنوان آمر معارف ولسوالی دهدادی از سوی طالبان گماشته شده بود، از گلناز خواست در چوکی روبرویش بنشیند و ماسک خود را بردارد — دستوری که گلناز به‌طور قاطع رد کرد. این اقدام گلناز نقطه آغاز تشدید آزارها و تهدیدات علیه او بود.

به گفته گلناز، مخلص شماره تلفن او را از اسناد مکتب به دست آورد و شروع به ارسال پیام‌هایی از طریق واتساپ کرد. افغانستان اینترنشنال بخشی از این پیام‌ها را دیده است که در آن مخلص به گلناز گفته است: «رازت پیش من محرم خواهد ماند» و «دل جمع باش.» 

آزار و اذیت‌ها زمانی پیچیده‌تر شد که مخلص دفتر حاضری معلمان را از مکتب به دفتر خصوصی خود منتقل کرد و معلمان را مجبور کرد که شخصاً به او مراجعه کنند. گلناز می‌گوید که این ملاقات‌ها فرصتی برای تشدید آزارهای جنسی شد.

این معلم روایت می‌کند که اولین بار که برای امور اداری به دفتر آمر معارف رفته بود، با آزار و اذیت جنسی نقیب‌الله مخلص روبرو شد. گلناز می‌گوید: «او نشانی خانه ما را گفت و پرسید: آنجا زندگی می‌کنی؟ گفتم: بله! نام همه اعضای خانواده ما و همسایه‌های ما را گفت. از جمله نام پدر و مادرم.»

او ادامه می‌دهد که «خیلی ترسیده بودم، تمام بدنم از ترس می‌لرزید. اول شروع به لمس کردن ران‌ها و بغلم. من گفتم آمرصاحب چی کار می‌کنی؟ گفت شما دخترها و زن‌هایی که از خانه می‌آیید بیرون و وظیفه اجرا می‌کنید، می‌دانم تمام‌تان این کاره هستید.» سپس او از طریق تماس‌های تلفنی از گلناز خواست با او روابط جنسی برقرار کند.

گلناز این رویداد را با نامزاد خود در میان گذاشت و تصمیم گرفت که دیگر مکتب نرود. پس از سه روز، رنجر نظامی طالبان در کوچه گلناز گشتزنی را شروع کرد و او تماس‌هایی از نقیب‌الله مخلص دریافت کرد که می‌گفت اگر به درخواست‌هایش پاسخ مثبت ندهد، تمام خانواده‌اش را خواهد کشت.

گلناز که از ترس در خود می‌‌لرزید، به مکتب بازگشت. او می‌گوید در طول یک سال، این آزارها به تجاوزهای مکرر جنسی—چه از راه مقعد و چه از راه واژن—تبدیل شد. براساس روایت گلناز، مخلص از قدرت و نفوذ خود و با تهدید به کشتار خانواده گلناز استفاده کرد تا او را ساکت نگه دارد.

این معلم به یاد می‌آورد که روزانه با بیرون شدن از خانه تا رسیدن به مکتب نقیب‌الله مخلص با رنجر او را تعقیب می‌کرد و همه این آزار و اذیت‌ها بر سلامت روان او شدیدا تاثیر گذاشته بود. به گونه‌ای که روزانه سر ساعت درسی ناگهان به گریه می‌افتاد. او گفت: «چندین بار کوشش کردم خودکشی کنم، اما ترسیدم که این مقام طالبان به خانواده‌ام آسیب بزند.»

این رویداد به‌طور عمیق زندگی گلناز را تحت تاثیر قرار داده است. نامزاد گلناز پس از اطلاع از این رویداد، او را ترک کرد. گلناز می‌گوید این آزار و تجاوز، تا زمانی که او مجبور به ترک افغانستان برای نجات از تجاوز شود، ادامه داشت. افغانستان اینترنشنال پاسپورت گلناز را دیده است که در آن دیده می‌شود او در هشتم میزان ۱۴۰۱، یعنی حدود یک سال و یک و نیم ماه پس از ورود طالبان به مزار شریف، افغانستان را ترک کرده و به  یکی از کشورهای همسایه پناه برده است.

مسئول یک ان‌جی‌اوی محلی در ولایت بلخ که در زمینه آموزش و پرورش کار می‌کند، ادعای آزار و اذیت جنسی معلمان در ولایت بلخ را تایید کرد به گفته این منبع که نخواست نامی از او برده شود، «برخی از مقامات محلی طالبان در آمریت معارف ولسوالی دهدادی معلمان زن را به بهانه‌های مختلفی مانند اصلاح اوراق اداری یا کم‌کاری به دفتر خود احضار می‌کنند و سپس از طریق تهدید یا تطمیع، از آن‌ها سوءاستفاده جنسی می‌کنند».